Patroon

Eerste recensie, in de Volkskrant: ‘… de gewaagde jeugdroman Patroon van Marco Kunst (Gottmer; € 15,99; 14+), die komende week verschijnt. Deze auteur durft wél expliciet te schrijven over wat zijn personages beweegt en een moedige poging te ondernemen om onoplosbare levensvragen toch op te lossen. Het resultaat: beklemmend, maar ook humoristisch en geestverruimend.

Mylo en zijn beste vriend Mees experimenteren met een kogel uit het dienstgeweer van opa. De een slaat erop met een hamer en treft de ander dodelijk in het hoofd. Op zijn oude school is Mylo na de begrafenis en de rechtszaak niet meer welkom en zijn vriendin maakt het uit. Thuis weet zijn alleenstaande moeder geen raad. Zijn zwijgzame opa, een in Nederland verzeild geraakte Vietnamveteraan, geeft hem als enige wat ruimte.

Samen met opa gaat Mylo op reis om na te denken en te besluiten hoe hij verder wil met zijn ontspoorde leven. Heeft hij pech gehad? Of is er een verklaring voor wat hij in een fractie van een seconde gedaan heeft? Zit dom gedrag in zijn genen? Kan het dat een deel van hem zijn beste vriend heeft willen vermoorden? Bestaat er zoiets als een vrije wil of zit hij gevangen in een patroon?

Kunst is van huis uit filosoof, maar dat betekent niet dat het een taai of saai vertoog is geworden. Integendeel. De piekerende puber vertelt hilarisch over stoned naar irritante kinderprogramma’s kijken (‘epische shit’) en hoe knap het is dat levende wezens ooit uit de oersoep zijn gekropen en zich van zichzelf bewust zijn geworden (‘je hart bommest gewoon door’). Van dat bewustzijn heb je vervolgens vooral last als je beste vriend door jou dood is. Kunst vindt gloednieuwe taal om koord te dansen tussen het allerergste onder ogen zien en pure levenslust.’

(door Pjotr van Lenteren)